Değirmencilik, besin maddeleri üretiminde tamamen otomatik üretime geçilen en eski tarım sanayi koludur. Değirmenciliğin gelişimi insanlığın sosyal ve teknolojik gelişimine paralel olmuştur. İnsanoğlunun ilk teknolojik aşamayı öğütme teknolojisinde gösterdiğini arkeolojik bulgulara dayanarak söylemek mümkündür.

En eski buğday kırma (öğütme) aracı ortası çukur sabit bir taş ile yuvarlak kırıcı taştan oluşuyordu.

M.Ö 500 yıllarında taşlar geliştirildi ve randımanları arttırıldı. Bu gelişmenin sonucunda dairesel dönme hareketi üstün nitelikli taş değirmenler kullanıldı. Bu tür taş değirmenler uzun yıllar ve medeniyetler boyunca birçok besin maddesinin öğütülmesinde kullanılmıştır.

M.Ö 300 Yıllarında Pompei Değirmeni geliştirildi.

M.Ö 200-100 Yılları arasında su çarkları değirmen taşlarını çevirmede kullanıldı. İlerleyen yıllarda ise yel değirmenleri su değirmenlerinin yerini aldı. Günümüzde hala su ve yel değirmeni ile buğday öğüten yöresel değirmenler bulunmaktadır.

Buhar motorları kullanımı ise büyük bir aşama olmuş ve her geçen gün daha büyük değirmenler kurulmuştur.

Teknolojinin gelişimi ile taş yerine çelik toplar, buhar motorları yerine elektrik motorları kullanılmış ve modern değirmenciliğe ulaşılmıştır.